De leeuw en de muis

De leeuw en de muis De dertiende-eeuwse Nederlandse Esopet berijmde verschillende fabels.

Gelezen door Frits van Oostrom
Daer in een hout sliep een liebaert.
Een muus liep over sinen baert.
Die liebaert vinc die muus ter vaert
Ende woudse doden onghespaert.
‘Ghenade!’ seit soe, ‘soete here,
Verghevet mi, in doet nemmere.’
Die liebaert dochte, het ware onnere
Dat musekijn te quetsen sere.
Oec docht hem scande dat hijt hilde;
Doe liet hijt lopen daer het wilde.
Daer na gheviel dat die liebaert
In een strec ghevanghen waert.
Hi riep lude, hi was vervaert.
Doe quam daer die muus ter vaert.
‘Here,’ seit si, ‘al doet ment selden,
Ic sal u goet met goede gelden.’
Si beet ontwee met haren becke
Al die bande van den strecke,
Waren si cleine ofte groet,
Ende halp den liebart uter noet.

Dus soude die rike man den armen
Verdraghen ende sijns ontfarmen.
Doet hijt, hine es niet ghehoent,
Bedi het wort hem wel gheloent.
Ergens in een bos lag een leeuw te slapen.
Toen liep er een muis over zijn manen.
Meteen ving de leeuw de muis
en wilde hem zonder pardon doden.
‘Genade!’ zei de muis, ‘goede heer,
vergeef me, ik zal het nooit meer doen.’
De leeuw vond dat het schandelijk zou zijn
als hij het muisje kwaad zou doen.
Hij vond het ook misplaatst om het vast te houden;
daarom liet hij het gaan waarheen het wilde.
Een tijdje later gebeurde het dat de leeuw
gevangen raakte in een strik.
Hij brulde hard, hij was bang.
De muis kwam meteen naar hem toe.
‘Heer,’ zei hij, ‘al doet men dat maar zelden,
nu zal ik u eens goed met goed vergelden.’
Met zijn tanden knaagde de muis
al het touw van de strik doormidden,
of dat nu dik of dun was,
en hielp zo de leeuw uit de nood.

Precies zo moeten de rijken de armen
sparen en zich over hen ontfermen.
Als ze dat doen, komen ze niet bedrogen uit,
want dan worden ze ervoor beloond.