Daer na quam hi up enen dach
Daer hi een riviere vant
Ende sach over an tander lant
Enen casteel die scone stoet.
Doe peinsdi in zinen moet:
‘Tote daer salic neven dese riviere
Varen.’ Maer haddi hare maniere
Ghekent, hi hadde bet of ghereden.
Se was van herde fellen seden:
Al was twater boven claer,
Dat segghic jou al over waer,
Het was onder herde fel.
Dat suldi ooc noch heden wel
Horen een deel van haren zeden.
Als hi aldus adde ghereden,
Walewein, ene goede wile
Om de mate van ere mile,
So is die edel rudder comen
Daer hi vor hem hevet vernomen
Ene brugghe ligghende dwers
Der riviere. Hen was noit scers
Ghesmet van ysere no van stale,
Also scarp, dat weet ic wale,
Alse die brugghe was upden cant,
Die deer Walewein vor hem vant.
Dies haddi int herte rouwe.
Hi sprac: ‘Maria, scone vrouwe,
Is dit die brugghe daer men vaert
Over? Ic wane wel mijn paert
Hevet liever te swemmen, na minen waen,
Dant dese brugghe soude over gaen.
Hen mochte niemen daer over bringhen.’
Doe beti of mettesen dinghen
Ende vergorde vaste zijn part
Ende ghereedde hem ter vaert
Over die riviere te varne.
Ic rieds hem bed tonbarne.
So soude hi ooc, ware hi vroet.
Walewein bepeinsdem daer hi stoet.
‘Dese riviere es mi oncont.
Ic wille ooc tinten naden gront
Of men er over mochte riden.’
Doene wildijs hem niet vermiden.
Hi hevet in zine hant ghenomen
Sinen scacht ende es comen
Tote up der rivieren cant.
Daer tinte hi neder alte hant
Metten scachte om den gront
Die hem teerst was oncont.
Hi mochte cume een wort spreken,
So sach hi zinen scacht ontsteken:
Waer so hem twater yet ghenaect
So verbernt hi ende verblaect
Algader tere couder cole.
Doe was deer Walewein in dole
Ende seide: ‘Here, hoe mach dit wesen?
In horde noit singhen no lesen
Van zulken wondere als ic zie
Hier vor mi, dat dinke mie.
Ic sal vander rivieren tpaert
Leden. Al ghinc ic achter waert,
Ic wane, ic soude mine scene steken.
Ende viel ic upwaert, ic soude breken
Mine nese, dat dinke mi hier.
Dit water bernt als een vier
Entie brugghe, diere lighet dwers,
Dinct mi scarper danne een scers.
Dies bem ic droef in minen moedt.
Ic waent mijn ongheval al doedt.
Wet God, ic moet weder keren
Onghearent met onneren
Enties nemach ic niet ghenesen.
Here God, wat sal mijns ghewesen?’
Sprac Walewein, ‘Ave Marie,
Ist elfs ghedrochte of toverie
Dat ic zie ende dat mi dwelt?’
Ende als die blixem was ghevelt
Vor hem in die riviere daer,
Tere ander stede, daert water claer
Was, es deer Walewein comen
Ende hevet sinen scacht ghenomen.
Hi seide: ‘Ic sal al over al
Vanden proeven mijn gheval.
Al is twater ginder fel,
Dit is tghewat, wanic wel.
Ic saelt weten, moetic leven.’
Hi hevet sinen scacht verheven.
Daer hi twater sach so clear,
Daer stac hi metten scachte naer.
Eer hi den watre conste ghenaken,
Sach hi den scacht ten ende blaken
Ende verbernde metter vaert
Tote over de middewaert.
Dies hi verdrouvet zere
Ende seide: ‘God, wel lieve Here,
Bi wat saken mach dit wesen?
Ic ne hadde niet ghelooft van desen
Te voren. Nu moetict over waer
Houden, dies is mi therte zwaer.
Ic bidde den riken God ghenaden.
Ic sie wel dat mine mesdaden
Sijn groot, dat mach ic merken wel.
Dit water dinct mi zijn so fel.
Inne can hem niewer ghenaken,
Hen wille mi bernen ende blaken,
Entie brugghe, diere lighet dwers,
Se es scarper dan een scers
Daer ic over varen soude.
Die mi gave hondert marc van goude,
Sone soudic niet durren bestaen
Dat ic daer over zoude gaen
Te deser brugghe, ic ware verloren.
Dat weet ic sekerlike tevoren.
Nochtan waric mi liever doot.
Mijn lachter zoude zijn te groot
Ende ic ne durste nimmermere
Comen vor Arture, minen here,
Ist dat hi van minen verneye
Weet. Ende caent ooc mijn here Keye
Ghevreesschen, so ware mijn lachter mere.
Ghenaden God, wel lieve Here,
Waer omme hebdi mi dus ontdaen?’
Mettien sach hi vorem staen
Ene linde, ne bore verre.
Walewein, die droeve ende erre
Was, sat op zijn paerd
Ende hi reet ter linden waert,
Al drivende wel groot misbaer.
Bindesen wert gent water claer
In die riviere, alst ware gout.
Walewein, die menichfout
Misbaerde, nam des waters goom
Ende seide: ‘Bi Gode, het was een droom
Dat mi quam in minen moet.
Twater is reyne ende goet.
Het loopt hier vor mi so clare.
Bedi werdic wel gheware:
Het was een droom, wetic wel.’
Deer Walewein, die rudder snel,
Die reet op der riviere cant
Die met zinen voeten vant
Twater, ende bescoudde hem zere.
Die blixeme scoot also se ere
Hadde ghedaen neven den scacht
Ende Gringolet trac bet acht.
Waersi also staende bleven,
Si adden bede verloren tleven
Ende hadden verberndt altemale
Sonder enighe wedertale,
Dies zijt seker ende vroet.
Walewein was drouve in zinen moet,
Als hi met rechte wel wesen mochte.
Hi was in menighen ghedochte.
Hi seide: ‘Al drive ic groot misbaer,
Ic ne hebbe te bet niet een haer.
Ic sal den rouwe laten varen.’
Doe reet hi wech, al sonder sparen.