Ez tuont diu vogelin schîn

Ez tuont diu vogelin schîn De eerste bij naam bekende Nederlandse schrijver is Hendrik van Veldeke. Hij leefde in de twaalfde eeuw in het Maasland, in de regio Maastricht-Aken-Luik. Zijn liefdespoëzie begint vaak met een beeld uit de natuur, waaraan Veldeke vervolgens zijn gemoedstoestand verbindt.

Gelezen door Frank Willaert
Ez tuont diu vogelîn schîn,
Daz siu die boume sehent gebluot.
Ir sanc machet mir den muot
Sô guot, daz ich vrô bin
Noch trûric niht kan sîn.
Got êre sî, diu mir daz tuot,
Al über den Rîn,
Daz mir der sorgen ist gebuot,
Aldâ mîn lîp verre ist in ellende.
De vogeltjes maken kond
dat ze de bomen in bloei zien staan.
Hun gezang stemt mij zo goed
dat ik vrolijk ben
en niet treurig kan zijn.
God ere haar, die bij mij bewerkt,
vanaf de overzijde van de Rijn,
dat ik van mijn zorgen word bevrijd
terwijl ik ver in den vreemde ben.